De troost van Bach en Mozart – Willy Verhegghe

DE TROOST VAN BACH EN MOZART

in memoriam voor de Ninoofse Corona- slachtoffers

 

Onzichtbaar maar genadeloos trefzeker,

sluipend cobragif dat de longen lam legt en

plots venijnig opduikt uit het onschuldig niets:

de tirannieke tandem Corona-Covid 19, al maanden

nergens welkom maar wel wereldwijd aanwezig.

 

De lente en zomer van dit horrorjaar liggen

loom bedolven onder de uitgestorven hitte

van de voorbije zon, op begraafplaatsen

de verwelkte bloemen van het virusleed,

zij die eenzaam door de dood zijn weggemaaid.

 

Behoedzaam schrijf ik mijn warmste woorden

op de hemelse muziek van het Requiem van Mozart,

de troostende klanken van Bachs Mattheus Passie,

zuiverende zalf op de dagelijkse wonden

van allen die gekwetst achterblijven.

 

 

Willie Verhegghe

Stadsdichter van Ninove

oktober 2020

Bus naar nergens – Peter Theunynck

BUS NAAR NERGENS

 

De straat is donker en mijn hart.

Een late bus verlicht mijn blik:

een kleine schouwburg in de grote stad.

 

Mensen zitten er in spaarzaam licht.

Eenzame spelers wachtend

op een teken om te bewegen.

 

Hun grijze zwijgen vult de scène.

Ze kijken door mij heen.

Ze lijken bij zichzelf binnen te kijken.

 

Ik wacht in een bloedplas van licht

in dat korte ogenblik dat alles rood is

en de bus naar nergens rijdt.

 

Er staat iemand achterin, iemand die mij ziet,

die mij herkent of niet? Iemand die haast

onmerkbaar naar mij lacht. Iemand

 

die traag de arm opheft, een mooie oude tak

waarvan de bladeren zacht trillen in de wind.

Iemand die wil zeggen: wees niet bang,

 

er wordt op mij gerekend voor het eten,

maak je niet druk om mij, straks kom ik

thuis en zit ik in een zetel.

 

Het licht wordt groen. De bus vertrekt.

De nacht neemt iemand in de armen.

De straat is donker en mijn hart is licht.

 

 

Peter Theunynck

Kort – Peter Theunynck

KORT

 

Ik was nog lang niet met je klaar,
mijn puzzel was niet uitgelegd, kijk maar,
een handvol stukken zit nog in de doos,
er zijn nog zwarte gaten in de tafel.

 

Ik had zo graag je kinderen hun kinderen
zien klimmen in de boomhutten van ons,
de vensters van hun ogen in het donker,
de witte rupsjes van hun vingers.

 

Ik had nog willen zwemmen
in een vuurwerk van gekleurde vissen,
mijn trouwring willen vinden in de goot,
de eikels in de oorlogskoffie ruiken.

 

Nog een keer proeven van het sneeuwland
van mijn vader, de poedersuiker op de wafels,
de weerlicht van de ijsvogel, de trage slagen
van de ooievaar en hoe je lachte toen.

 

Had ik nog kunnen zeggen dat je handen
in mijn haar als zomernachten kwamen,
je stem de solemio deken van mijn winters was.
Het was te kort. Een andere keer misschien.

 

Peter Theunynck

Bloei – Sarah Michaux

 

Bloei

 

Nu longkruid woekert naast wilde hyacinten

staan we hier met haperende handen.

 

We hadden zo graag

je nog een keer aangeraakt

 

met de gloed van onze vingertoppen,

een zoen doen bloesemen op je huid,

 

vergeet-me-nietjes gewikkeld

tussen je laatste gedachten.

 

We zaaien zeelavendel, planten zwaardlelies

om je later terug te vinden in het paars van hun kroonblaadjes

 

en in alle kleuren van alle bloemen die je worden zal.

Herinneringen aan jou zullen bloeien, overal.

 

 

 

Sarah Michaux

Ik schrijf je in – Charles Ducal

IK SCHRIJF JE IN

 

 

Om je in leven te houden, hier

in deze bevoorrechte regio van de taal,

heb ik de grenzen geopend.

 

Er stromen nu woorden in, zinnen

die ik nooit zelf kon verzinnen,

omdat ze verdwaald zijn uit jouw verhaal.

 

Ik merk nu pas hoe makkelijk het gaat.

Kijk, dit is je gezicht, hoe je huilt,

hoe je lacht, dit het hemd waarin je

 

in bed op me wacht, dit het gebit

dat in het schaaltje ligt en moet blijven

liggen, omdat het jou alleen past.

 

Alles wat ik uit plichtsgevoel schrapte,

wat ik voor onzuiver hield, komt nu binnen,

en het zijn kleine dingen, en het is poëzie.

 

Ik weet, je bent een vreemde

in deze bevoorrechte regio van de taal,

maar ik schrijf je in: je blijft voortaan.

 

 

Charles Ducal

Tot ziens – Laurence Vielle (vert. Bart Vonck)

 

Tot ziens

ik zou je willen bedanken

dank dat je op deze aarde hebt vertoefd

ik zou je willen zeggen

dat de liefde sterker is dan de dood

vandaag

versieren onze liefdevolle gedachten je heengaan met bloemen

ze komen van degenen die niet aanwezig kunnen zijn

we groeten je leven, je levensweg

we betreuren dat we

in je laatste momenten niet bij je konden zijn

we voelen in ons dat je aanwezig bent

in ons, we horen je stem

we zien je blik

de vogels zingen luider de laatste tijd

en het is voor jou

de lucht is lichter de laatste tijd

en het is voor jou

de wereld is opgeschort

en onze harten die bij de herinnering aan jou gaan schitteren

zijn de sterren aan een nieuwe hemel

en zoals het blad zich losmaakt van de boom

begint je lichaam

aan een nieuwe reis

de lente geeft het antwoord:

“na het leven komt de dood

na de dood komt het leven”

we dragen jou in ons als een streling

je menselijk gewicht zal aan de aarde ontbreken

ik druk je tegen mijn hart

tot ziens    vaar wel

ik zou je willen bedanken

dank dat je op deze aarde hebt vertoefd

 

Laurence Vielle

Nederlandse vertaling: Bart Vonck (2020)


Hasta la vista

quisiera darte las gracias

gracias por haber pasado por este mundo

quisiera decirte

que el amor es más fuerte que la muerte

hoy

nuestros pensamientos de amor florean tu partida

son los de quienes no pueden estar ahí

rendimos homenaje a tu vida, a tu camino,

lamentamos no haber podido

acompañarte en tus últimos momentos

sentimos en nosotros tu presencia

en nosotros, oímos tu voz

vemos tu mirada

los pájaros cantan con más ganas últimamente

y es por ti

el aire es más liviano últimamente

y es por ti

el mundo está en suspenso

y nuestros corazones que titilan con tu recuerdo

son los luceros de un cielo nuevo

y tu cuerpo

como la hoja que se desprende del árbol

inicia un viaje invisible

la primavera le responde:

«después de la vida está la muerte

después de la muerte está la vida»

te llevamos muy dentro como una caricia

la tierra añorará tu peso humano

te estrecho contra mi corazón

hasta la vista     adiós

quisiera darte las gracias

gracias por haber pasado por este mundo

Laurence Vielle

Traducido por Regina López Muñoz

Elveda

sana teşekkür etmek isterim

bu dünyadan gelip geçtiğin için teşekkür ederim

söylemek isterim ki

aşk ölümden daha güçlü

bugün

gidişin sevgi dolu duygularımızla yeşeriyor

burada olamayanlardan geliyor

hayatını selamlıyoruz, yolculuğunu

son zamanlarında

yanında olamadığımız için üzgünüz

içimizde varlığını hissediyoruz

içimizde, sesini duyuyoruz

bakışını gözlüyoruz

kuşların sesi daha yoğun ötüyor bu aralar

senin için

hava çok daha hafif bu zamanlar

senin için

dünya askıya alındı

ve gönüllerimiz seni anarak parlıyor

yeni bir gök yüzünün yıldızları onlar

ve bedenin

ağaçtan ayrılan yaprak gibi

görünmeyen bir yolculuğa çıkıyor

ilk bahar sesleniyor:

“hayattan sonra ölüm var

ölümden sonra ise hayat”

seni içimizde okşar gibi taşıyoruz

insan ağırlığın bu dünyada eksik olacak

seni sımsıkı gönlümün koynuna alıyorum

elveda Allah’a emanet

sana teşekkür etmek isterim

bu dünyadan gelip geçtiğin için teşekkür ederim

 

Laurence Vielle

traduction  : Canan Marasligil


 

Goodbye

I’d like to say thank you

thank you for being on this earth

I’d like to tell you

that love is stronger than death

today

our thoughts of love adorn your departure

spring from those who cannot be there

we pay tribute to your life, your path

we regret that we couldn’t

accompany your last moments

we feel your presence within

and, within us, hear your voice

we see your gaze

the birds sing louder now

and it’s for you

the air is lighter now

and it’s for you

the world is suspended

and our hearts, twinkling at your memory,

are stars in a new sky

and your body

like the leaf that falls from the tree

begins an invisible journey

springtime tells this leaf:

“after life, there is death

after death, there is life”

we carry you with us like a caress

the earth will miss your human weight

I hold you close

goodbye    farewell

I’d like to say thank you

thank you for being on this earth

Laurence Vielle

Translation: Alex Niemi

 


 

Hackensack – Frank Pollet

Hackensack

In memoriam Adam Schlesinger (1967 – 2020)

 

In mijn vierkant huis van stevig staal

draai ik rondjes om mijn eigen

schoenenkast. Ik verdwaal

in al mijn sokken, tel mijn handen dagelijks.

In mijn bioskop speelt elke nacht

een donkere film. Ik meet en vrees te weten,

 

lees dat

 

ook hij is gebeurd, naar

de bodem en alleen,

hoewel hij vaak zijn huis van sterke steen verliet,

hij adem voor veel werelden bezat –

in zijn blik zat het einde der tijden,

op reis naar de bodem, nooit meer terug

 

naar Hackensack.

 

Frank Pollet

 

Lung Island – Frank Pollet

Lung Island

Voor de negen
en voor al wie voor hen zorg droegen in wzc Sint-Jozef, Sint-Pauwels

 

Voor hun televisie zaten ze

hun drukke dagen te beleven

in de uren van veel anderen.

Ze ademden hun eigen adem.

 

Hun longen waren op.

 

Ze keken altijd om.

Ze niesden voor zich uit.

Ze morsten koffie, dachten dat

ze koffie dronken.

 

Ze zijn in heel mijn kop.

 

Frank Pollet

Rouwbloemen – Carl Norac (vert. Katelijne De Vuyst)

 

Rouwbloemen

 

Er zijn woorden voor alles, zeggen ze,

woorden bij het leven, bij de dood.

Elke taal een tuin waaruit we ze zo te zien

naar hartenlust plukken, en vasthouden

met een laatste restje inkt of rakelingse lippen.

Alleen missen we die woorden soms,

nee, lang niet zo hard als jou,

maar vanochtend missen we ze

net zoveel als de gezichten eromheen.

Toch hielden we van de zachte stilte –

ze nam de gedaante aan van een vogel

die opvloog en ons openstelde

voor elkaar, gewoon als we hem zagen.

We hoefden het niet te zeggen maar

we hielden ervan in je voetspoor te lopen

en de wegen baanden zich in hun eentje,

verstrengelden zich zoals de jaren.

Sinds kort wordt een andere stilte ons opgelegd,

we mogen je niet zien, niet aanraken,

en niets in ons kan de eerste lettergreep

spellen van een vaarwel.

En toch, op dit ogenblik,

nu we nog in je voetspoor lopen

en onze woorden ontbreken

of in bloemen veranderen,

zijn we bij je, waar we ook zijn.

in welk braakland,

in welke leegte jij je ook mag bevinden,

niets is vandaag aanweziger

dan onze liefde.

 

Carl Norac

Vertaling: Katelijne De Vuyst


Carl Norac: « Flores de funeral »

 

Há palavras para tudo, dizem,

palavras para a vida, para a morte.

Cada língua seria assim aquele jardim onde nos parece

fácil colhê-las, deixando-as então brotar

da ponta da caneta ou aflorar aos lábios.

Só que, por vezes, faltam-nos as palavras,

infinitamente menos que tu,

mas faltam-nos, esta manhã,

tanto como as caras em redor.

E, no entanto, gostávamos da doçura do silêncio

quando, qual pássaro

num bater de asas, nos abria

um para o outro num mero olhar.

Gostávamos, sem que fosse preciso dizê-lo,

de pôr os nossos passos nos teus

e os caminhos atavam-se por si,

entrelaçavam-se como fazem os anos.

Outro silêncio nos foi agora imposto,

sem poder ver-te nem tocar-te,

quando nada em nós sequer soletrava

a primeira sílaba de um adeus.

No entanto, ainda agora,

com os passos mais uma vez postos nos teus,

as palavras que nos faltam

ou se fazem flores,

estejamos onde estivermos, estamos presentes.

Que importa a clareira,

o vazio em redor,

nada hoje é menos esparso

que o nosso amor.

 

Cenaze çiçekleri

Her şeyi anlatan bir söz vardır diyorlar

hayat sözleri, ölüm sözleri.

Her dil bize onları kolayca seçebileceğimiz

bir bahçe gibi görünür, söz tutmak için

mürekkep ucundan, dudak kenarından.

Fakat bazen bu sözler eksik kalır,

senden sonsuzca daha az,

hele bu sabah, etraftaki yüzleri özler gibi

eksik kaldı.

Oysa sessizliğin yumuşaklığını severdik

o kuşu çizdiği zaman

uçtuğu an bizi birbirimize

tek bir bakışta açtığı an.

Söylemesek te severdik

birbirimizin ayak izlerine basarak

yollar kendi kendine bağlanırdı,

yıllar gibi üstünden geçerdi.

Son zamanlarda bize başka bir sessizlik yüklendi,

seni göremeden, sana dokunamadan,

içimizde daha hiçbir şey

elvedanın ilk hecelini seslendiremezken.

Ancak bu saatte,

adımlarımız adımlarında yeniden,

çiçeklenen veya eksik

sözlerimizle,

nereden gelirsek gelelim buradayız.

Ova ne alemde olursa olsun,

etrafı boşluk,

bugün her şeyden çok nadir olan

aşkımızdır.

 

Carl Norac

Vertaling:  Canan Marasligil

 

Aangezien – Charles Ducal

AANGEZIEN

 

Aangezien het windstil was en het gordijn bewoog,

aangezien uit mijn slapende mond een andere stem

dan de mijne sprak, zo dwingend dat

ik wakker werd, en achter mijn ogen het water brak,

 

aangezien ik hem had zien lopen, buiten de tijd,

naar een huis dat niet meer bestond,

en ik achter het raam licht zag schijnen

en dat de deur voor hem open stond,

 

aangezien ik met hem oud ben geworden

en zijn afwezigheid mij iedere ochtend opnieuw

als een te grote trui

over het hoofd wordt getrokken,

 

aangezien hij moest doodgaan, en het niet mag,

geloof ik dat er een huis is

waar hij op me wacht.

 

 

 

Charles Ducal

 

Noot van de dichter: “‘hij’ ‘hem’ en ‘zijn’ (voornaamwoorden) in het gedicht kunnen zonder problemen vervangen worden door ‘zij’ en ‘haar’. Het blijft dan precies hetzelfde gedicht.”