De heer M.V werd geboren op 21 juli 1942 en overleed in het WZC De Meers te Waregem op 13 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Hij was leerkracht Latijn en gaf ook ooit les aan Sylvie Marie. Hij was erg gepassioneerd voor zijn vak en troonde de laatstejaars altijd trots mee naar Italië. De laatste jaren van zijn leven ging zijn geheugen erg achteruit. Toen hij uit zijn appartementje weg moest, deed het afscheid van zijn boeken hem nog het meeste pijn.

ECHO

        voor M.V

je weet hoe de verhalen gaan, naar de overkant

neemt niemand wat mee, dus moest je eerst alles

kwijt. bladzij na bladzij je boeken, feit na feit

je kennis, mens na mens de kring rondom.

troost je ermee dat het beste relaas nooit

aan inkt went, liever nagalmt als ooit

een nimf dat deed en dat ook jij nu –

hoor: je stem

               euh, zeg je, euh

                                en dan mijn naam.

oh, je handen dansen net als je vlag in italië,

daar sta je weer, piekfijn in pak, sierlijk je krijt,

klak zegt je tong, je dirigeert onze aandacht,

zucht hoofdschuddend: ah,

de jeugd van toen.

neen, er hoeft geen boom voor geveld,

wie je was, wat je deed, wordt doorverteld.

Sylvie Marie

Mijnheer R. S. werd geboren op 13/01/1956 en overleed in het Stuivenbergziekenhuis in Antwerpen op 04/04/2020 aan de ziekte COVID-19 +. Hij was het boegbeeld van Antwerp Pride, een grootse vrije geest en een bijzonder geliefde rasacteur.

TANKBEURT

voor R.S.

Er moet een tankstation bestaan

waar men mentale zuurstof toegediend krijgt rechtstreeks in

de hersenstam of in

de hartspier. Het is. Het móet. Zo niet scheurt heel de mensheid stuk

aan messcherpe bekrompenheid, kortzichtigheid alom.

Er staat geen Texacotijger ginds op de vlag, alleen een R van

ravissant, raffinement, rasacteur, Rob. Wij kunnen echt niet anders

dan het zo zien, Rob: jij werkt daar nu non-stop.

Op kille selfservice rust er een strikt verbod. Jij en jij alleen

levert de geestelijke O2 aan de klanten.

Soms met één handdruk of een blik die iemands wanhoopsonkruid al

terugdringt. Of je gebruikt alleen je stem en men zou zweren dan

dat men even met Salieri uit

Amadeus of met Charlotte uit

Casa Valentina sprak. You gave yourself to your parts as to a lover,

zo zou Vanessa Redgrave zeggen en dat is nog geringgeschat.

Je tankklandizie ginder: fris gegroomde heren, cocktailobers, zweefpiloten, yuppies,

sossen, m’en, v’s en x’en, leather boys, badmeesters, gays, straights, transen, hipsters, clandestienen, wereldburgers, dokwerkers, kaloten, poetsdames, Prideleden, chirurgen, roadies, zandstralers, Puccinifans.

Onderscheid is voor jou alleen relevant als het de zon betreft versus

een discobal en dan nog. Wat daarover te zeggen valt, zeg je liever

dansend.

Tevreden klanten betalen niet met euro’s voor een ademshot, noch met

dollars, maar laten ingelepelde

dogma’s achter in jouw handen, die je bijna allemaal

plat knijpt, knisperend als kakkerlakken. Slechts enkele

laat je weer los, de wijde wereld in voor wie het vrije denken nog niet

aandurft, nog niet kan.

Als beloning voor een volle tankspaarkaart krijgt men goddank

geen dwaze sleutelhanger maar een hoogst indringend stukje

Claudius van je uit Hamlet: Take thy fair hour, Laertes. Time be thine.

De klant is het ten slotte die vertrekt, niet omgekeerd. Hij of zij gaat heen,

met een hernieuwde actieradius van

onverschrokkenheid. En al wie omkijkt ziet jou staan nog

als bij wonder plots onder een bol van spinnend zilverlicht.

Niet in het westen, niet in het oosten,

niet in de teksten die je bracht, noch in de hoofden of de hartkamers van

mensen: nergens, nimmer, nooit

gaat een discobalzon

onder.

Ruth Lasters

C.B. overleed na een lange coma aan de ziekte COVID-19. Ze was een optimistische, sociale spring in ’t veld met een groot hart en een sterk doorzettingsvermogen.

Voor C.B.

waken aan een bed
onze lichamen rond het jouwe
het wordt avond, de zon laag
brengt schaduwvormen de kamer binnen:
lichamen van zoveel anderen

zelfs in dit eenzaamste uur
wil iedereen bij je blijven hangen

om in de warmte van jouw adem
als katten te soezen, met onze hoofden
geven we elkaar kopjes, laten ons loom likken
door jouw levenslust, strijklicht

dat de dingen aanraakt, met een glimlach
tuitte jij je lippen en blies je je joie de vivre
als een bries doorheen de dagen

waarin de tijd soms opzwol, kromp
waarin seizoenen verkleurden

hoe je kan volhouden, wij almaar
hopen op een heldere oogopslag

het wordt nacht

langzaam verdwijn je
terwijl je nog eens lacht

ergens bolt een gordijn op

een nieuwe maan wiegt in oude armen

Astrid Haerens

Mijnheer F. V. D. werd geboren op 18 oktober 1965 en overleed in AZ Sint-Jan te Brugge op 4 mei 2020. Hij was een ondernemer in hart en nieren. Stond steeds paraat voor een ander. Gekend als liefdevolle vader die zijn dochter Manon en haar moeder met de beste zorgen omringde. Hij was de man van het glas halfvol, een levensgenieter. Met een passie voor koken en een groot hart voor zijn medemens.

JOUW HART

Voor F. V. D.

Als tranen konden wekken
dan viel je nooit in slaap
als droefheid kon doen leven
dan stond je hier weer voor ons.

De glazen blijven staan
de lente mist zijn glans
de keuken treurt in leegte
de dag die zingt niet meer.

Je dochter zoekt je op
ze spreekt van hoe je rondwaart
in warmte en in waardigheid
voor al wie jou tot liefde is.

Zij die je kennen zullen nooit vergeten
hoe jouw handen de ander droegen
hoe je gaf en zal blijven geven
zolang ons hoofd jouw hart herinnert.

Nu dragen wij jouw eeuwig leven
en heffen hier jouw lievelingsglas
we zoeken je niet langer
in de kleuren van de lente
want je bent hier, naast ons

zolang ons hoofd
jouw hart herinnert.

Amina Belôrf

Mevrouw J.L. werd geboren op 18 maart 1929 en overleed in het Jan Yperman ziekenhuis te Ieper op 15 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Ze was een opgewekte, leergierige vrouw die haar gezin en familie met liefde op de eerste plaats zette. Thuis op de boerderij bracht ze haar kinderen bij immer hartelijk te zijn. Voor de zondag had ze het heerlijkste koekenbrood of de fijnste biscuit gebakken. In de allerlaatste jaren van haar leven vergat ze alles weer, alleen met aanraking en je stem kon je haar de laatste maanden heel goed bereiken.

VUUR

               voor J.L.

kom

doe het dan

uw handen

ge hebt ze altijd bij

en uw mond en uw lippen

die moet ge nooit zoeken

kom

geneer u niet

steek ze uit uw mouwen

vertrek niet zonder zoen

geef gul wat ge voor niets hebt

ge zult er deugd van hebben

en druk nu eens

uw voorhoofd tegen

’t mijne als ge wilt

en neurie nu een keer

voelt ge ’t?

we trillen tezamen

hoort ge ’t?

we zingen elkaar na

als kringen in ’t water

we zijn smeulvuur

’s nachts in de stoof

kom

’t is aan u nu

pakt u een stoel

zet u bij

en warm u tegader

aan al dat liefs

van mij

Sylvie Marie

Voor H.M., geboren op 18 maart 1927 in Overwinden, overleden op 17 april 2020 te Velm.
Meester M. leerde de eerste generatie van vele dorpsfamilies schrijven en bleef zijn leven lang belangrijk in het gemeenschapsonderwijs. Hij was een verstandige en gevoelige man, die eerbied met een warm hart combineerde.

SCHOOLVOORBEELD I

        Voor Meester M.

om een kind groot te brengen
is een dorp nodig zeggen ze
maar dat zelfs het omgekeerde kan
dat één man elk kind, het hele dorp
draagt, groter maakt, dat toonde jij.

Wie met lege handen nog zo vragend
om letters verlegen, kreeg van jou
A tot Z en telkens weer elk van hen
met pen papier raakt, licht tussen de lijntjes
jouw naam op, glanzend in schoonschrift.

SCHOOLVOORBEELD II

        Voor Peter

peter,
dat volwassen worden
het vraagt veel huiswerk
er is geen handboek voor

maar jij maakte van de woonkamer
een veilig proeflokaal waar wij
lang na onze schooltijd nog
onze vraagstukken konden delen

jij gaf antwoorden maar oordeelde niet
en dat wij nu samen
zoveel warmte kunnen herhalen
is dankzij het schoolvoorbeeld in huis

dat vlinders blijven zolang je ze voedt
je met fonkelende ogen je vrouw
een extra trui aandoet

ja levenslang leren wij liefde

Lotte Dodion

Mijnheer en Mevrouw R.K. overleden in Antwerpen. Mevrouw K. werd begraven op 25 maart. Mijnheer K. werd gecremeerd op 8 april. Zij stierven aan de ziekte COVID-19 en laten twee dochters en vier kleinkinderen na.

Onmeetbaar

Sommige dingen zijn onmeetbaar.

Twee geliefden bijvoorbeeld,

die buiten handbereik uit elkaar vallen.

Elk apart een andere eeuwigheid in.

De afstand tussen hun armen:

het kwadraat van het omgekeerde

van een omhelzing.

De woorden in hun laatste adem

die niemand mag horen. Het vacuüm

van een veilige dood.

De echo van steeds minder.

Voorzichtig verzamel ik een zin en zeg

dat ook wij eeuwig moeten zijn

en hier en nu en onmeetbaar zacht

raak ik je aan.

Stijn Vranken

Mijnheer P. H. Geboren op 30/12/1931 en overleden te Tongeren op 27/04/2020

Een man van daden waar elk van zijn patiënt over kan meepraten. Een luisterend oor waar je geheimen aan kon toevertrouwen. Een fijne man met een mooie lach die harten deed verwarmen, lange afstanden legde  hij af om bij ieder van zijn patiënten langs te gaan die hem nodig had. Groot of klein maakte niet uit. Met tien kinderen in ons gezin waarvan ik de jongste was, is zeker niet zo verwonderlijk dat hij ook bij ons vaak over de vloer kwam. Hij was een goed mens vooral naast zijn dokter zijn. Een vertrouwensfiguur in vele levens. Hoewel ik ondertussen 57 jaar ben geworden zie ik hem nog haarscherp voor mij zoals in mijn kindertijd. Zo zal ik hem mij ook altijd herinneren. Hij is nu een eenzame weg opgegaan naar het hiernamaals. Maar ook daar zal hij van harte welkom zijn en goed onthaald worden. Hoe kan het ook anders.

Voor P. H. (rust in vrede)

Alles smaakt nu bitterzoet.

Iedereen die je liefhad wacht in stilte op jouw laatste afscheidsgroet.

De wind fluisterend, een eeuwigdurend lied.

Een verweesde blik op gezichten die verstilt kijken naar de leegte die je achterlaat.

We gaan je aanwezigheid allemaal missen.

Maar afscheid nemen doen wij alleen van het tastbare.

Wij gaan je vanaf heden verder dragen in ons hart.

Je lichaam nu ter ruste leggen, ja…

Zodat je je geen zorgen meer moet maken om ons.

Maar jou dragen we mee de rest van ons leven.

Je glimlach bij je kleinkinderen, je fiere houding bij je kinderen, je trots bij je vrienden.

Iedereen heeft wel iets van jou in zich die ze voor altijd zullen koesteren.

Laat je nu maar meevoeren met wind en regen.

Over velden en wegen tot je je bestemming bereikt.

Verder dan het oog reikt en handen kunnen raken.

Maar steeds dicht genoeg bij het plekje in ons hart.

Want daar zullen wij je voor altijd blijven dragen.

Nerkiz Sahin 

D. overleed op 62 jarige leeftijd aan kanker. Een half jaar gelden overleed zijn moeder aan dezelfde ziekte.
Een mens van eenvoud, met een hart voor medemens en natuur.

Van deze dode geen slecht woord

De lente vernevelde nieuw leven in de lucht

en prikkelde al onze zinnen,

de bijen zoemden er nog een schepje bovenop.

Maar net toen de bloesems aan het raam kwamen kijken

en de zon almaar hoger de lucht in klom

veranderde mijn grasgroene tuin in verdriet.

In al je eenvoud ging jij dood. Plots stopte al het bloeien.

Ik vind geen woorden voor de lente meer.

Mijn leed leeft nu een eigen leven.

Machteloos kijk ik toe hoe de bloemen verwelken,

de lentekleuren verstuiven in wuivende vlammen

die worden aangewakkerd door een ijzig vuur.

Tot ik opnieuw zal wakker worden

en voelen dat jij leeft, in het goud van

het gras, de bomen, de bloesems, de bloemen.

Hun zaadjes zullen voor altijd

jouw woorden en gebaren uitwaaien,

elke lente opnieuw zal jij in ons verder groeien.

Bart Aertgeerts

(#HenriA)