8 maart is internationale vrouwendag. Charles Ducal, ambassadeur van Dichter des Vaderlands Laurence Vielle, schreef ter ere van deze dag een gedicht. Hij liet zich inspireren door vrouwen die getuigen over hun werk, over hun huiselijke situatie en over hun inzet voor de rechten van de vrouw. Het gedicht werd geschreven op vraag van de Algemene Centrale van de ABVV.

Rode bloemen

Herleid tot schort, tot dweil, tot toetsenbord,
zo vanzelfsprekend dat het werkt
ook zonder naam, zonder gezicht,
tot het is uitgeput, onbruikbaar wordt:

het mens dat prijzen scant, het ziekbed dekt,
zich buigt over de vloer. Zij zijn de bloemen
niet die elk voor zich de zon opeisen,
hun arbeid is een lied dat niet vervoert,

niet opstijgt in het licht daarboven waar
men leeft in overvloed, waar niemand vraagt
hoeveel een rug kan dragen of wat een dweil,
versleten, eet van het pensioen.

Misschien als alle dweilen zich verenigen
met alle schorten, alle kassa’s tot één stem,
zullen de heren hogerop dan eindelijk niet horen
dat het beneden zo niet langer werkt,

de dag waarop de dweil de vloer verlaat
en zwaaiend aan een hand door Brussel gaat?