Rouwbloemen
Er zijn woorden voor alles, zeggen ze,
woorden bij het leven, bij de dood.
Elke taal een tuin waaruit we ze zo te zien
naar hartenlust plukken, en vasthouden
met een laatste restje inkt of rakelingse lippen.
Alleen missen we die woorden soms,
nee, lang niet zo hard als jou,
maar vanochtend missen we ze
net zoveel als de gezichten eromheen.
Toch hielden we van de zachte stilte –
ze nam de gedaante aan van een vogel
die opvloog en ons openstelde
voor elkaar, gewoon als we hem zagen.
We hoefden het niet te zeggen maar
we hielden ervan in je voetspoor te lopen
en de wegen baanden zich in hun eentje,
verstrengelden zich zoals de jaren.
Sinds kort wordt een andere stilte ons opgelegd,
we mogen je niet zien, niet aanraken,
en niets in ons kan de eerste lettergreep
spellen van een vaarwel.
En toch, op dit ogenblik,
nu we nog in je voetspoor lopen
en onze woorden ontbreken
of in bloemen veranderen,
zijn we bij je, waar we ook zijn.
in welk braakland,
in welke leegte jij je ook mag bevinden,
niets is vandaag aanweziger
dan onze liefde.
Carl Norac
Vertaling: Katelijne De Vuyst
Carl Norac: « Flores de funeral »
Há palavras para tudo, dizem,
palavras para a vida, para a morte.
Cada língua seria assim aquele jardim onde nos parece
fácil colhê-las, deixando-as então brotar
da ponta da caneta ou aflorar aos lábios.
Só que, por vezes, faltam-nos as palavras,
infinitamente menos que tu,
mas faltam-nos, esta manhã,
tanto como as caras em redor.
E, no entanto, gostávamos da doçura do silêncio
quando, qual pássaro
num bater de asas, nos abria
um para o outro num mero olhar.
Gostávamos, sem que fosse preciso dizê-lo,
de pôr os nossos passos nos teus
e os caminhos atavam-se por si,
entrelaçavam-se como fazem os anos.
Outro silêncio nos foi agora imposto,
sem poder ver-te nem tocar-te,
quando nada em nós sequer soletrava
a primeira sílaba de um adeus.
No entanto, ainda agora,
com os passos mais uma vez postos nos teus,
as palavras que nos faltam
ou se fazem flores,
estejamos onde estivermos, estamos presentes.
Que importa a clareira,
o vazio em redor,
nada hoje é menos esparso
que o nosso amor.
Cenaze çiçekleri
Her şeyi anlatan bir söz vardır diyorlar
hayat sözleri, ölüm sözleri.
Her dil bize onları kolayca seçebileceğimiz
bir bahçe gibi görünür, söz tutmak için
mürekkep ucundan, dudak kenarından.
Fakat bazen bu sözler eksik kalır,
senden sonsuzca daha az,
hele bu sabah, etraftaki yüzleri özler gibi
eksik kaldı.
Oysa sessizliğin yumuşaklığını severdik
o kuşu çizdiği zaman
uçtuğu an bizi birbirimize
tek bir bakışta açtığı an.
Söylemesek te severdik
birbirimizin ayak izlerine basarak
yollar kendi kendine bağlanırdı,
yıllar gibi üstünden geçerdi.
Son zamanlarda bize başka bir sessizlik yüklendi,
seni göremeden, sana dokunamadan,
içimizde daha hiçbir şey
elvedanın ilk hecelini seslendiremezken.
Ancak bu saatte,
adımlarımız adımlarında yeniden,
çiçeklenen veya eksik
sözlerimizle,
nereden gelirsek gelelim buradayız.
Ova ne alemde olursa olsun,
etrafı boşluk,
bugün her şeyden çok nadir olan
aşkımızdır.
Carl Norac
Vertaling: Canan Marasligil
