De laatste Zwarte

Er is moed nodig om nog boom te zijn

Ook jij zal dat erkennen

Ofschoon je lot tot uitbottend verdriet verwerd

Toch koester je nog hoop op een oeroud begin

De zwanenzang der zwarten

Alleen met mijn lengende en slinkende

schaduw waar eens de wereld in school

van legioenen tot jeugdige geweldenaars

Hoe zal het jullie vergaan

tussen betonnen bergen

waar vogel noch wolf

Ik ben een oude boom

wiens dagen zijn geteld

Ik ratel nog even

Voor ik ga

strooi ik mijn moed uit

als een bede over Gods groene aarde

Mustafa Kör

Mijnvrouwen

Aan de diepste putten

hebben ze hun mannen

en zonen afgestaan

Wroeten in het hart van de duisternis

waar prehistorische kolossen rusten

Je mag daarin afdalen, dat is één zaak

er heelhuids uit terugkeren is een andere

Lokroep of sirenenzang

Iets heeft hen betoverd

Het goud van de aarde zou er liggen

ingekapseld in myriaden stof en steen

Ze hieuwen er hun zwarte brood uit

tot ze bebloed en brokkelend hoestten

Maar een vrouwenhart weet beter

Voor wie hebben gebaard

is niets zo erg als achterblijver te zijn

In arbeidersmiddens baart men om

den brode helden want iemand moet

het donker en gevaar trotseren

Tussen aangeslagen handen en longen

brengen ze hun licht mee huiswaarts

om het op de eettafel uit te spreiden

Mustafa Kör

Drempelvrees

Vaarwel
Dit is een betreurd afscheid
Een reiziger dient nu eenmaal onderweg te zijn
Veilig en wel
Van en naar
Geliefden
Een gonzende stad

Vaar. Wel
Welvaren. Waarheen?
Dit is geen reis, toch niet voor mijn soort
Spast, mongool, seniel

Horden neem je als ze zich aandienen
Wat met drempels? En onwil?

De dagelijkse queeste op rails en asfalt
Tierende willekeur waar heren niet opstaan
maar keurig voor knielen

De lijdensweg van de dagtoerist
De reisweg der lammen en blinden

Vrezen zal ik niets meer
als het ieders ergernis wordt hoe we omgaan met
hulpbehoevenden en de stilstand in wachtzalen en stations

Mobiel of kreupel
Waarom nog vertrekken als we toch gaan stranden?
Stranden. Vastlopen. Dichtslibben
Kan je allemaal in het enkeldiepe
Wij willen zee

Mustafa Kör

Bladval

Bij dit voortijdige afscheid
speelt alles naast de maat
kraaiende hanen, kinderkoren, mijn hartslag

Je had een raam
dat uitkeek over de daken
en velden van een Vlaams dorp
op heldere dagen de pieken van de hoofdstad

Je wilde bestaan
Hing je overjas in een ver oord
waarvan niemand had gehoord

Wat zou het dan
dat er vrede heerst
of de oogst goed is

Herinneringen aan
alles draagt er het parfum van
iets bloemigs met de herfst erin

De straatkatten
het meisje van tegenover
iedereen kent je naam
en geschiedenis van schreeuw tot zucht
je bent hier
broer, vriend, buur, kind van allen

Als bladval in mei
daalt je geur over dorp en veld
voortijdig

Mustafa Kör