GEDEELDE ROUW
Nu er rouwlicht hangt
boven onze hele mensenwereld
is het goed te kijken
naar een olifantenkudde:
ze vormen een stille cirkel,
slurfen strelen de aflijvige.
Compact en oneindig zacht
sluiten ze de rangen.
Laten we zo omarmen.
Nu er verlies hangt
boven onze blauwe planeet
is het goed te kijken
naar dolfijnenmoeders:
ze zien af van eten,
houden hun kind
onvermoeibaar drijvende
in het water. Maken we
zo het afscheid later.
Hilde Keteleer
ESKIMO’S
Eskimo’s zijn mensen zonder tijd.
Sneeuw is hun huis en hun huid
is een land van winters en weinig,
omsingeld door het donkerste licht.
Eskimo’s verstaan de gebaren
van vallende vlokken, zingen
de zang van het pakijs na,
bemannen het ruim van de poolvos.
Eskimo’s wandelen over het water.
Hun sleden slijpen een gat
in de verte. Hun harpoenen bijten
zich vast in de koers van planeten.
Eskimo’s zijn niet gemaakt
voor het vlees van een vrouw,
voor het laaiende hart van een haard.
Eskimo’s zijn niet bestand tegen lente.
Peter Theunynck
Lees hier de Franse vertaling door Danielle Losman
MOOI WEG
Hoe jij nog een laatste keer
kijkt en dan niet meer.
Je komt hier goed weg.
Nog net op tijd die vlucht geboekt,
door een of andere nevel,
richting grote beer of zo iets.
Niemand die je spoor ruikt,
het snijdt geen hout.
Niemand die je begraaft,
je bent al een heel eind opgeschoten.
Waar je nu ook rondzindert,
geen telescopen of grondstations,
zelfs met het grootste bereik niet,
ontwaren je, want je ontbent.
Alleen dat lichaam
dat van ver op je lijkt
maant aan tot tastbaarheid
en zet het mes
nog dieper in grond.
Peter Theunynck
