Gedichten des Vaderlands

Als Dichter des Vaderlands is het zijn taak om te schrijven over wat er leeft in onze samenleving. En sinds een tijdje kan niemand meer om het Coronavirus heen, en de impact daarvan op ons dagelijks leven. Carl Norac greep dit moment aan om ons een poëtisch hart onder de riem te steken, met zijn tweede Gedicht des Vaderlands, getiteld: ‘Een aanstekelijke hoop’:

EEN AANSTEKELIJKE HOOP

Ik ben besmet met poëzie.

Ik heb misschien de hand geschud

van een zin die al vervloog

of van een onbekende vrouw die een ster had zitten in haar zak.

Ik zoende wellicht de lippen van een lot

dat me altijd de rug had toegekeerd.

Ik ben besmet met poëzie, met haar aanstekelijke hoop.

Het eerste gedicht van Carl Norac als nieuwe Dichter des Vaderlands is een ode aan de kracht van poëzie in de wereld van vandaag.

Gedicht voor het kind aan de rand van een blad

De poëzie maakt een nest van een amper geopende hand

nu eens volgt ze de lijnen aan de binnenkant,

dan weer leeft ze in een vuist.

Ze is de onvermoede ademtocht die in je toefde,

de tijd die zich over het ogenblik legt, en toch blijft duren.

Als je haar wilt temmen, neem dan een ander boek,

verlaat wie wil bepalen wat ze is.

Ze blijft een voorsprong houden, de vleugelslag

van de vogel die je tracht te vangen.