Gedichtenkrans

Mijnheer A.V. werd geboren in Merksem op 7 februari 1931 en overleed in Brasschaat op 21 november 2020.

Hij was een man vol vreugde, hij leefde voor menselijk contact, familie en natuur.

voor A.V.

Geen man is een eiland

jij mens van mensen

wandelt door de natuur

speeltuin van je geest

gidst ons op het stille landschap

langs al wie je kent, wie je bent

Je hebt je nooit verstopt

smokkelde steeds het amusement

tussen je woorden mee, nipte de foliekes

guitig uit een borrelglaasje

at een speculaasje tegen het niezen

met een kodakske in je hand

Nu nog grijp je ons vast, ontwikkelt ons

door je blik en legt ons zacht

naast elkaar in je fotoalbums

vouwt ons open als een herinnering

aan het licht dat door de bladeren komt

en landt op je trotse gezicht

Max Greyson

Mevrouw S.  werd geboren in Boedapest op 23 oktober 1939 en overleed in Hoboken op 9 oktober 2020 aan de gevolgen van Covid-19. 

Ze was een bruisende vrouw, een dame met een ongelooflijke veerkracht. Ze hield het leven bij de teugels en niet omgekeerd, ze was zo iemand voor wie je graag dingen deed.

Voor S.

Zullen we reizen

door de nacht, met het licht van straatlantaarns

dat morsecode over onze handen werpt

Van grootstad naar grootstad

doorheen het continent dat jij als geen ander kent

de talen die je spreekt, alsof het mensen zijn

Zullen we uitrusten op de oevers van de Donau

waar jij je eerste woord en je eerste rok

Toen wereld nog in je vingers paste, het broeien begon

rond je bevende hart, je bleef de revolutie altijd voor

met mannen aan je voeten, geliefden aan je arm

Of plukken we citroenen in Göteborg

maken er limonade van, voor onderweg

naar het diepe Zuiden, het verre Oosten

en weer terug

Rijden we in het ritme van lijnen en punten

naar een meer gematigd klimaat

om uit te rusten aan de Schelde

De rode loper van lantaarns langs de weg

met wat goede wil en wat verbeeldingskracht

zijn deze strepen gebroken licht het vuur en de stilte

die je thuis hebben gebracht

Max Greyson

De heer L. B. werd geboren op 5 juni 1933 en overleed in het ziekenhuis te Gent op 30 oktober 2020 aan de ziekte COVID-19. Het was een harde werker. Zowel het ondernemen als het jagen zat hem in het bloed, kreeg en gaf hij door van vader op zoon. Hij was nog heel actief en bij de pinken en het was zijn wens om zowel fysiek als mentaal niet te moeten aftakelen.

fonkelvonkend

                voor L. B.

een jager jaagt, dus jaag je

op de wind, op momenten als dit,

geschikt om jezelf los te knopen, los

uit de oksel van de boom

je ledematen worden nerven

je huid bladmoes, je ruggengraat steel

je aders de aders van dit seizoen

heengaan leer je niet van vader op zoon,

je zoekt het uit, zelf en zeker, zoals

een noeste werker altijd doet

je doet het gewoon

je buiteltuimelt, cirkelkringelt, zonnezingt

in het fonkelvonkende vuurrood

waarin je bent verschoten

neen, je valt niet neer in deze aarde

je landt, kroont deze herfst

tot de mooiste in jaren

Sylvie Marie

Mijnheer SN werd geboren op 12/11/1976  en overleed plots op 2/11/2020 in Ons Erf te Brugge  

ZONDER TITEL/Ik heb meer woorden dan jij

voor SN

Ik heb meer woorden dan jij,

maar jij weet beter waar ze voor dienen:

voor verende luchten,
voor de zachte wind op je gezicht,
voor de fladderende stemmen rondom.

Dit alles verzamel je in potjes
die op de rug van je hand balanceren,
van jou naar mij, van mij naar jou
behalve dan wat je verstopt.

Wat had ik graag één van mijn woorden
in zo’n potje gestoken, geruild

voor een schelp met een zeebries,
voor kindersnoetjes, plagerijen, handgeklap,
voor de omtrek van iets dat je dacht,

maar je keerde de zee in lucht
en het zand in water
waarin je onderging,
zo zorgeloos

en behendig je wereld in.

Lies Van Gasse

M. V. D. M. werd geboren in Brecht op 26 juni 1955 en overleed op 24 maart 2020 in Leuven.
Vader, frontenddeveloper, muzikant en knutselaar, veelzijdig, intelligent en getalenteerd.

(English version below)

</div>

Je hebt zoveel gereisd. Met

je tokkelende vingertoppen. Online, offline

naar alle hoeken van het Bijberoepengebergte, de Hobbyvalleien,

in de geur van metaalverf en contrabashars

langs jouw lievelingswegen. Als daar zijn:

de Korte Codestraat, het Pizzicatoplein, de Tangorivier,

via de Lange Concertinalaan naar de Grote T-Shirtmarkt

in het Moppendorp, al die fantastische Fantasysteden.

Je hebt zoveel gereisd. In je hoofd:

hoe het eruitzag, hoe het er zou uitzien,

hoe het klonk of moest klinken. Tot in

de Stilstandsteeg, eenrichtingsverkeer naar men zegt.

In de Wysiwyg-wijk staat je handel in snoep

voor de oren nu leeg. Niet langer wandelen

je vingers overal heen. Zoveel dingen

waaraan nog de laatste hand moet worden gelegd.

Paul Bogaert

Mevrouw M.D.B. Werd geboren op 14 december 1937 te Nijlen en overleed in het AZ Sint-Elisabeth te Herentals aan ziekte Covid-19. Zij was een goedlachse dame, gehecht aan haar familie en de jaarlijkse wafelenbak met Allerheiligen.

RECEPT

Voor M.D.B.

Ik ben ervan overtuigd dat wie wafels weet te bakken

het recept van het leven kent

zoals M.D.B uit Bevel haar geheim beslag welwillend deelde.

Breng een liter melk van mededogen zorgzaam aan de kook

met honderddertig gram afgeroomde kennis

tot de eigenzinnigheid haar vetten onzichtbaar heeft vermengd.

Meng zeven gram grappen

met een kwartje kilo zelfrijzend zelfvertrouwen

en drie eetlepels hartstocht. Een snuif luiheid.

Kluts wie je liefhebt

een voor een onder het mengsel

tot het schuim je aan de lippen staat.

Optioneel: een blik weemoedige herinneringen op alcohol.

Huil kort boven de kom

je zoute spijt

maar vergeet snel waarom.

Dans drie pirouettes in de keuken

terwijl het gemis gistend rijst.

Maak het ijzer heet en brand je tong

aan het ongeduld van de tijd.

Maarten Inghels

De heer F.G. werd geboren in Gent op 11 oktober 1938 en overleed in AZ Alma in Eeklo op 15 mei 2020. Hij was doctor in de klassieke filologie, toondichter en priester. Hij had een groot hart voor mensen.

ORFEO

Voor F.G.

Je spoorde naar het Vaticaan: daar moest je zijn

voor alles over god en de antieken.

Je kwam terug als mens, onhandig als altijd,

stak de fonduepan in brand en wakkerde

de honger aan van pukkels die in banken zaten.

Je wekte hen met de trompetten van Orfeo.

We hingen in die jaren alle heiligen aan het infuus.

Toch vond je psalm gans onverwacht de weg

naar dorpen die achter de boerenkreken lagen.

In kamers met te weinig vensters en te lege stoelen

gaf je gehoor aan stemmen die nooit zonlicht zagen.

Je brak je brood met hen, je dronk met hen een beker.

Niemand haalde meer uit halve woorden,

niemand viel zo weinig in de rede, niemand

bracht je zo behendig van het wrede naar de vrede.

Nu zijn ze hier om jou gekomen.

Er waren nieuwe tolken nodig boven.

In Rome zochten ze, in Eeklo hebben ze gevonden.

Peter Theunynck

M.V. werd in 2018 gediagnosticeerd met jongdementie en kreeg kort daarna een zware beroerte. Sindsdien leefde hij in Woonzorgcentrum St.-Carolus te Kortrijk.

Op 9/05 overleed hij, de oorzaak is onbekend.
M. werd 61 jaar. Hij was een rebel met een gouden hart.

Rand (voor M.V.)

zoals een zon achter wolken

een vermoeden geeft van haar bestaan

zo schemer jij door in mij:

nooit laat je me alleen

en wanneer ik koppig verder ga

zien jouw ogen hoe ik mijn stappen zet

langs smalle paden, slingerwegen

jij kent de wispelturigheid van een wezen

terwijl je vocht tegen orkanen

met keien in je zakken

verloor je tot slot de strijd

toch proeft jouw mond nog steeds

het zoet in mij, spreekt je lach

doorheen mijn lippen

loodst me als het trouwste dier door dag en land

als ik je even niet meer vind
sta ik op, kijk naar de lucht

zie boven de nevel

een gouden rand

Astrid Haerens

                De heer M.V werd geboren op 21 juli 1942 en overleed in het WZC De Meers te Waregem op 13 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Hij was leerkracht Latijn en gaf ook ooit les aan Sylvie Marie. Hij was erg gepassioneerd voor zijn vak en troonde de laatstejaars altijd trots mee naar Italië. De laatste jaren van zijn leven ging zijn geheugen erg achteruit. Toen hij uit zijn appartementje weg moest, deed het afscheid van zijn boeken hem nog het meeste pijn.

ECHO

        voor M.V

je weet hoe de verhalen gaan, naar de overkant

neemt niemand wat mee, dus moest je eerst alles

kwijt. bladzij na bladzij je boeken, feit na feit

je kennis, mens na mens de kring rondom.

troost je ermee dat het beste relaas nooit

aan inkt went, liever nagalmt als ooit

een nimf dat deed en dat ook jij nu –

hoor: je stem

               euh, zeg je, euh

                                en dan mijn naam.

oh, je handen dansen net als je vlag in italië,

daar sta je weer, piekfijn in pak, sierlijk je krijt,

klak zegt je tong, je dirigeert onze aandacht,

zucht hoofdschuddend: ah,

de jeugd van toen.

neen, er hoeft geen boom voor geveld,

wie je was, wat je deed, wordt doorverteld.

Sylvie Marie

Mijnheer R. S. werd geboren op 13/01/1956 en overleed in het Stuivenbergziekenhuis in Antwerpen op 04/04/2020 aan de ziekte COVID-19 +. Hij was het boegbeeld van Antwerp Pride, een grootse vrije geest en een bijzonder geliefde rasacteur.

TANKBEURT

voor R.S.

Er moet een tankstation bestaan

waar men mentale zuurstof toegediend krijgt rechtstreeks in

de hersenstam of in

de hartspier. Het is. Het móet. Zo niet scheurt heel de mensheid stuk

aan messcherpe bekrompenheid, kortzichtigheid alom.

Er staat geen Texacotijger ginds op de vlag, alleen een R van

ravissant, raffinement, rasacteur, Rob. Wij kunnen echt niet anders

dan het zo zien, Rob: jij werkt daar nu non-stop.

Op kille selfservice rust er een strikt verbod. Jij en jij alleen

levert de geestelijke O2 aan de klanten.

Soms met één handdruk of een blik die iemands wanhoopsonkruid al

terugdringt. Of je gebruikt alleen je stem en men zou zweren dan

dat men even met Salieri uit

Amadeus of met Charlotte uit

Casa Valentina sprak. You gave yourself to your parts as to a lover,

zo zou Vanessa Redgrave zeggen en dat is nog geringgeschat.

Je tankklandizie ginder: fris gegroomde heren, cocktailobers, zweefpiloten, yuppies,

sossen, m’en, v’s en x’en, leather boys, badmeesters, gays, straights, transen, hipsters, clandestienen, wereldburgers, dokwerkers, kaloten, poetsdames, Prideleden, chirurgen, roadies, zandstralers, Puccinifans.

Onderscheid is voor jou alleen relevant als het de zon betreft versus

een discobal en dan nog. Wat daarover te zeggen valt, zeg je liever

dansend.

Tevreden klanten betalen niet met euro’s voor een ademshot, noch met

dollars, maar laten ingelepelde

dogma’s achter in jouw handen, die je bijna allemaal

plat knijpt, knisperend als kakkerlakken. Slechts enkele

laat je weer los, de wijde wereld in voor wie het vrije denken nog niet

aandurft, nog niet kan.

Als beloning voor een volle tankspaarkaart krijgt men goddank

geen dwaze sleutelhanger maar een hoogst indringend stukje

Claudius van je uit Hamlet: Take thy fair hour, Laertes. Time be thine.

De klant is het ten slotte die vertrekt, niet omgekeerd. Hij of zij gaat heen,

met een hernieuwde actieradius van

onverschrokkenheid. En al wie omkijkt ziet jou staan nog

als bij wonder plots onder een bol van spinnend zilverlicht.

Niet in het westen, niet in het oosten,

niet in de teksten die je bracht, noch in de hoofden of de hartkamers van

mensen: nergens, nimmer, nooit

gaat een discobalzon

onder.

Ruth Lasters

C.B. overleed na een lange coma aan de ziekte COVID-19. Ze was een optimistische, sociale spring in ’t veld met een groot hart en een sterk doorzettingsvermogen.

Voor C.B.

waken aan een bed
onze lichamen rond het jouwe
het wordt avond, de zon laag
brengt schaduwvormen de kamer binnen:
lichamen van zoveel anderen

zelfs in dit eenzaamste uur
wil iedereen bij je blijven hangen

om in de warmte van jouw adem
als katten te soezen, met onze hoofden
geven we elkaar kopjes, laten ons loom likken
door jouw levenslust, strijklicht

dat de dingen aanraakt, met een glimlach
tuitte jij je lippen en blies je je joie de vivre
als een bries doorheen de dagen

waarin de tijd soms opzwol, kromp
waarin seizoenen verkleurden

hoe je kan volhouden, wij almaar
hopen op een heldere oogopslag

het wordt nacht

langzaam verdwijn je
terwijl je nog eens lacht

ergens bolt een gordijn op

een nieuwe maan wiegt in oude armen

Astrid Haerens

Mijnheer F. V. D. werd geboren op 18 oktober 1965 en overleed in AZ Sint-Jan te Brugge op 4 mei 2020. Hij was een ondernemer in hart en nieren. Stond steeds paraat voor een ander. Gekend als liefdevolle vader die zijn dochter Manon en haar moeder met de beste zorgen omringde. Hij was de man van het glas halfvol, een levensgenieter. Met een passie voor koken en een groot hart voor zijn medemens.

JOUW HART

Voor F. V. D.

Als tranen konden wekken
dan viel je nooit in slaap
als droefheid kon doen leven
dan stond je hier weer voor ons.

De glazen blijven staan
de lente mist zijn glans
de keuken treurt in leegte
de dag die zingt niet meer.

Je dochter zoekt je op
ze spreekt van hoe je rondwaart
in warmte en in waardigheid
voor al wie jou tot liefde is.

Zij die je kennen zullen nooit vergeten
hoe jouw handen de ander droegen
hoe je gaf en zal blijven geven
zolang ons hoofd jouw hart herinnert.

Nu dragen wij jouw eeuwig leven
en heffen hier jouw lievelingsglas
we zoeken je niet langer
in de kleuren van de lente
want je bent hier, naast ons

zolang ons hoofd
jouw hart herinnert.

Amina Belôrf

Mevrouw J.L. werd geboren op 18 maart 1929 en overleed in het Jan Yperman ziekenhuis te Ieper op 15 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Ze was een opgewekte, leergierige vrouw die haar gezin en familie met liefde op de eerste plaats zette. Thuis op de boerderij bracht ze haar kinderen bij immer hartelijk te zijn. Voor de zondag had ze het heerlijkste koekenbrood of de fijnste biscuit gebakken. In de allerlaatste jaren van haar leven vergat ze alles weer, alleen met aanraking en je stem kon je haar de laatste maanden heel goed bereiken.

VUUR

               voor J.L.

kom

doe het dan

uw handen

ge hebt ze altijd bij

en uw mond en uw lippen

die moet ge nooit zoeken

kom

geneer u niet

steek ze uit uw mouwen

vertrek niet zonder zoen

geef gul wat ge voor niets hebt

ge zult er deugd van hebben

en druk nu eens

uw voorhoofd tegen

’t mijne als ge wilt

en neurie nu een keer

voelt ge ’t?

we trillen tezamen

hoort ge ’t?

we zingen elkaar na

als kringen in ’t water

we zijn smeulvuur

’s nachts in de stoof

kom

’t is aan u nu

pakt u een stoel

zet u bij

en warm u tegader

aan al dat liefs

van mij

Sylvie Marie

Voor H.M., geboren op 18 maart 1927 in Overwinden, overleden op 17 april 2020 te Velm.
Meester M. leerde de eerste generatie van vele dorpsfamilies schrijven en bleef zijn leven lang belangrijk in het gemeenschapsonderwijs. Hij was een verstandige en gevoelige man, die eerbied met een warm hart combineerde.

SCHOOLVOORBEELD I

        Voor Meester M.

om een kind groot te brengen
is een dorp nodig zeggen ze
maar dat zelfs het omgekeerde kan
dat één man elk kind, het hele dorp
draagt, groter maakt, dat toonde jij.

Wie met lege handen nog zo vragend
om letters verlegen, kreeg van jou
A tot Z en telkens weer elk van hen
met pen papier raakt, licht tussen de lijntjes
jouw naam op, glanzend in schoonschrift.

SCHOOLVOORBEELD II

        Voor Peter

peter,
dat volwassen worden
het vraagt veel huiswerk
er is geen handboek voor

maar jij maakte van de woonkamer
een veilig proeflokaal waar wij
lang na onze schooltijd nog
onze vraagstukken konden delen

jij gaf antwoorden maar oordeelde niet
en dat wij nu samen
zoveel warmte kunnen herhalen
is dankzij het schoolvoorbeeld in huis

dat vlinders blijven zolang je ze voedt
je met fonkelende ogen je vrouw
een extra trui aandoet

ja levenslang leren wij liefde

Lotte Dodion

Mijnheer en Mevrouw R.K. overleden in Antwerpen. Mevrouw K. werd begraven op 25 maart. Mijnheer K. werd gecremeerd op 8 april. Zij stierven aan de ziekte COVID-19 en laten twee dochters en vier kleinkinderen na.

Onmeetbaar

Sommige dingen zijn onmeetbaar.

Twee geliefden bijvoorbeeld,

die buiten handbereik uit elkaar vallen.

Elk apart een andere eeuwigheid in.

De afstand tussen hun armen:

het kwadraat van het omgekeerde

van een omhelzing.

De woorden in hun laatste adem

die niemand mag horen. Het vacuüm

van een veilige dood.

De echo van steeds minder.

Voorzichtig verzamel ik een zin en zeg

dat ook wij eeuwig moeten zijn

en hier en nu en onmeetbaar zacht

raak ik je aan.

Stijn Vranken

Mijnheer P. H. Geboren op 30/12/1931 en overleden te Tongeren op 27/04/2020

Een man van daden waar elk van zijn patiënt over kan meepraten. Een luisterend oor waar je geheimen aan kon toevertrouwen. Een fijne man met een mooie lach die harten deed verwarmen, lange afstanden legde  hij af om bij ieder van zijn patiënten langs te gaan die hem nodig had. Groot of klein maakte niet uit. Met tien kinderen in ons gezin waarvan ik de jongste was, is zeker niet zo verwonderlijk dat hij ook bij ons vaak over de vloer kwam. Hij was een goed mens vooral naast zijn dokter zijn. Een vertrouwensfiguur in vele levens. Hoewel ik ondertussen 57 jaar ben geworden zie ik hem nog haarscherp voor mij zoals in mijn kindertijd. Zo zal ik hem mij ook altijd herinneren. Hij is nu een eenzame weg opgegaan naar het hiernamaals. Maar ook daar zal hij van harte welkom zijn en goed onthaald worden. Hoe kan het ook anders.

Voor P. H. (rust in vrede)

Alles smaakt nu bitterzoet.

Iedereen die je liefhad wacht in stilte op jouw laatste afscheidsgroet.

De wind fluisterend, een eeuwigdurend lied.

Een verweesde blik op gezichten die verstilt kijken naar de leegte die je achterlaat.

We gaan je aanwezigheid allemaal missen.

Maar afscheid nemen doen wij alleen van het tastbare.

Wij gaan je vanaf heden verder dragen in ons hart.

Je lichaam nu ter ruste leggen, ja…

Zodat je je geen zorgen meer moet maken om ons.

Maar jou dragen we mee de rest van ons leven.

Je glimlach bij je kleinkinderen, je fiere houding bij je kinderen, je trots bij je vrienden.

Iedereen heeft wel iets van jou in zich die ze voor altijd zullen koesteren.

Laat je nu maar meevoeren met wind en regen.

Over velden en wegen tot je je bestemming bereikt.

Verder dan het oog reikt en handen kunnen raken.

Maar steeds dicht genoeg bij het plekje in ons hart.

Want daar zullen wij je voor altijd blijven dragen.

Nerkiz Sahin 

D. overleed op 62 jarige leeftijd aan kanker. Een half jaar gelden overleed zijn moeder aan dezelfde ziekte.
Een mens van eenvoud, met een hart voor medemens en natuur.

Van deze dode geen slecht woord

De lente vernevelde nieuw leven in de lucht

en prikkelde al onze zinnen,

de bijen zoemden er nog een schepje bovenop.

Maar net toen de bloesems aan het raam kwamen kijken

en de zon almaar hoger de lucht in klom

veranderde mijn grasgroene tuin in verdriet.

In al je eenvoud ging jij dood. Plots stopte al het bloeien.

Ik vind geen woorden voor de lente meer.

Mijn leed leeft nu een eigen leven.

Machteloos kijk ik toe hoe de bloemen verwelken,

de lentekleuren verstuiven in wuivende vlammen

die worden aangewakkerd door een ijzig vuur.

Tot ik opnieuw zal wakker worden

en voelen dat jij leeft, in het goud van

het gras, de bomen, de bloesems, de bloemen.

Hun zaadjes zullen voor altijd

jouw woorden en gebaren uitwaaien,

elke lente opnieuw zal jij in ons verder groeien.

Bart Aertgeerts

(#HenriA)

Mijnheer J.D.W. werd geboren in Deinze op 13/03/1951 en hij overleed in Deinze op 22/04/2020. 

voor J.D.W.

Het is een gave

om niet te verdwalen in de loodgieterij

van een leven, van een hoofd

om vier dochters met elkaar te rijmen

en met jezelf

Jij weet wat het is

om door te gaan, te schaatsen

voet voor voet, zingend

over het bevroren water te glijden

Waar naartoe te fietsen, weet je

en waar van weg

voet voor voet op de pedalen

zingend, wind op kop

Huizen heb je verbonden

het water stroomt

de kamers zijn warm

Je pijlen hebben hun doel gevonden

rusten waar je ons hebt aangeraakt

ons hebt gerijmd met wie we zijn, nu

Glijd je zwaaiend met je armen

voet voor voet, zingend

naar ons toe

Max Greyson

Groepsverdriet: Akapella

Voor WZC Akapella, in Kapelle-op-den-Bos, op vraag van en geïnspireerd door Griet de Broeck tussen 19-21 april 2020.

We tellen af tot troel

missen ingehaakte armen

bang van samenzang

de Marie Louise

ligt.                                         stil

We tellen bloemblaadjes

zeven anjers, zeven rozen

en samen zo verdomd alleen

het isolement went               niet

Herinner je je de warme thuis

tateren aan tafel

zitten in de tuin tussen torenhoge bomen

cultuur na ’t middaguur

dingen doen, denken, delen

die dwars-door-de-gangen-dravers

die dagelijkse doe-dingen

die dankbaar gedeelde momenten

Weet je nog dat we samen aten

goedgezinde gewoonte

van gretig gedeelde verhalen

Eén tafel, één gezin

Stenen schapen blaten al jaren

waar ook guitige geitjes grazen

ze kijken naar Karels kolossale kruiken

kleinkinderen konden knuffelen, kuieren, klimmen

ontroerend goed verhalen vertellen, kleren verstellen

nu

tellen we af tot troel

missen ingehaakte armen

bang van samenzang

de Marie Louise

ligt.                                         stil

We tellen bloemblaadjes

zeven anjers, zeven rozen

en samen zo verdomd alleen

het isolement went               niet

Dubbel zo hard draven de diensten

samen dragen ze deze lasten

maar de onmacht knabbelt

aan wankele benen

warmte wijkt voor wikkels

aan                                   raken

mag                                  niet

meer

stil de zalen waar we samen zaten

zichtbaar geschrokken, zijn wij

terwijl tijd traag lijkt te tikken

knokken oude knoken

teruggetrokken tegen dit

Maar

We tellen af tot troel

missen ingehaakte armen

bang van samenzang

de Marie Louise

ligt.                                         stil

We tellen bloemblaadjes

zeven anjers, zeven rozen

en samen zo verdomd alleen

het isolement went               niet

Rituelen delen zoals het strelen

– afscheid nemen na de herfst

wanneer één de winter inwandelde –

wijken voor het welzijn van zij die blijven

gelijk gemeenschappelijk groeten

verdriet verteerd teder tussen vrienden

terwijl het lijkt alsof we allen alleen

alle leed legen uit de kruiken van verdriet

Deze abondance zal niet blijven

eerstdaags dragen we deze lasten tegaar

walsen we weer

vegen we de miserie                                     van tafel

Want

We tellen af tot troel

missen ingehaakte armen

bang van samenzang

de Marie Louise

ligt.                                         stil

We tellen bloemblaadjes

zeven anjers, zeven rozen

en samen zo verdomd alleen

het isolement went               niet

Nabij zijn zij die vrijwillig

de dag opfleuren

en het lukt om lief te lachen

samen de dagen diep in de ogen te kijken

en zoveel warmte te zien

Weldra voelen we elkaar weer

raken we weer meer betrokken

in het nabij zijn

drukken we elkander weer dicht aan onze borst

raken we elkaar weer aan

filosoferen we weer

over de waarde van samen-zijn

leren we weer meer

En

Tellen we gehaalde slagen van troel

haken we armen in

zingen we in de zalen

van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat

is het leven mooi

laten we de zon weer in ons hart

drinken we dos cervezas

en we hebben dan weer even voor elkaar

en we dansen, lachen, zingen,

schateren tot we schudden

samen

Philip Meersman

Mijnheer A.V. werd geboren op 1 mei 1926 en overleed in Laeken op 8 april 2020 aan de ziekte COVID-19.

Kepie op rust

voor A.V.

de bergpas leidt naar de plek

die we kennen van onze Zwitserse reizen

de chalet glanzend in de zon

mami en papi porto drinkend op het balkon

ik zie hem nog aandraven in zijn klompen

vloekend om de slakken in de moestuin

emmers vol appels in de armen, lachen in

overvloed om de familiegeest te voeden

de gezelligste agent op rust

nog steeds zou hij geen boetes schrijven

geen woede zou woekeren in zijn dagboeken

wel het verdriet dat in slakkenspoor sluipt over de bladen:

het laatste chocolaatje van Côte d’Or

het overhaaste afscheid van zijn zoetje

de ziekenhuiskamer, het koele verglijden

in quarantaine, het eenzame lijden

gewapend met bottinnen, wandelstok en kepie

nadert hij het einde van de berg

het verste punt dat je kan bereiken

prachtig uitkijken, besneeuwde bergtoppen

als ijsjes om aan te lekken

hij kijkt nog even achterom, knipoogt

klaar voor de hemelpoort, de laatste vlucht

houdt voor straks fier zijn politiekaart

als kortingskaart in de lucht

Carmien Michels