M. V. D. M. werd geboren in Brecht op 26 juni 1955 en overleed op 24 maart 2020 in Leuven.
Vader, frontenddeveloper, muzikant en knutselaar, veelzijdig, intelligent en getalenteerd.

(English version below)

</div>

Je hebt zoveel gereisd. Met

je tokkelende vingertoppen. Online, offline

naar alle hoeken van het Bijberoepengebergte, de Hobbyvalleien,

in de geur van metaalverf en contrabashars

langs jouw lievelingswegen. Als daar zijn:

de Korte Codestraat, het Pizzicatoplein, de Tangorivier,

via de Lange Concertinalaan naar de Grote T-Shirtmarkt

in het Moppendorp, al die fantastische Fantasysteden.

Je hebt zoveel gereisd. In je hoofd:

hoe het eruitzag, hoe het er zou uitzien,

hoe het klonk of moest klinken. Tot in

de Stilstandsteeg, eenrichtingsverkeer naar men zegt.

In de Wysiwyg-wijk staat je handel in snoep

voor de oren nu leeg. Niet langer wandelen

je vingers overal heen. Zoveel dingen

waaraan nog de laatste hand moet worden gelegd.

Paul Bogaert

Mevrouw M.D.B. Werd geboren op 14 december 1937 te Nijlen en overleed in het AZ Sint-Elisabeth te Herentals aan ziekte Covid-19. Zij was een goedlachse dame, gehecht aan haar familie en de jaarlijkse wafelenbak met Allerheiligen.

RECEPT

Voor M.D.B.

Ik ben ervan overtuigd dat wie wafels weet te bakken

het recept van het leven kent

zoals M.D.B uit Bevel haar geheim beslag welwillend deelde.

Breng een liter melk van mededogen zorgzaam aan de kook

met honderddertig gram afgeroomde kennis

tot de eigenzinnigheid haar vetten onzichtbaar heeft vermengd.

Meng zeven gram grappen

met een kwartje kilo zelfrijzend zelfvertrouwen

en drie eetlepels hartstocht. Een snuif luiheid.

Kluts wie je liefhebt

een voor een onder het mengsel

tot het schuim je aan de lippen staat.

Optioneel: een blik weemoedige herinneringen op alcohol.

Huil kort boven de kom

je zoute spijt

maar vergeet snel waarom.

Dans drie pirouettes in de keuken

terwijl het gemis gistend rijst.

Maak het ijzer heet en brand je tong

aan het ongeduld van de tijd.

Maarten Inghels

De heer F.G. werd geboren in Gent op 11 oktober 1938 en overleed in AZ Alma in Eeklo op 15 mei 2020. Hij was doctor in de klassieke filologie, toondichter en priester. Hij had een groot hart voor mensen.

ORFEO

Voor F.G.

Je spoorde naar het Vaticaan: daar moest je zijn

voor alles over god en de antieken.

Je kwam terug als mens, onhandig als altijd,

stak de fonduepan in brand en wakkerde

de honger aan van pukkels die in banken zaten.

Je wekte hen met de trompetten van Orfeo.

We hingen in die jaren alle heiligen aan het infuus.

Toch vond je psalm gans onverwacht de weg

naar dorpen die achter de boerenkreken lagen.

In kamers met te weinig vensters en te lege stoelen

gaf je gehoor aan stemmen die nooit zonlicht zagen.

Je brak je brood met hen, je dronk met hen een beker.

Niemand haalde meer uit halve woorden,

niemand viel zo weinig in de rede, niemand

bracht je zo behendig van het wrede naar de vrede.

Nu zijn ze hier om jou gekomen.

Er waren nieuwe tolken nodig boven.

In Rome zochten ze, in Eeklo hebben ze gevonden.

Peter Theunynck

M.V. werd in 2018 gediagnosticeerd met jongdementie en kreeg kort daarna een zware beroerte. Sindsdien leefde hij in Woonzorgcentrum St.-Carolus te Kortrijk.

Op 9/05 overleed hij, de oorzaak is onbekend.
M. werd 61 jaar. Hij was een rebel met een gouden hart.

Rand (voor M.V.)

zoals een zon achter wolken

een vermoeden geeft van haar bestaan

zo schemer jij door in mij:

nooit laat je me alleen

en wanneer ik koppig verder ga

zien jouw ogen hoe ik mijn stappen zet

langs smalle paden, slingerwegen

jij kent de wispelturigheid van een wezen

terwijl je vocht tegen orkanen

met keien in je zakken

verloor je tot slot de strijd

toch proeft jouw mond nog steeds

het zoet in mij, spreekt je lach

doorheen mijn lippen

loodst me als het trouwste dier door dag en land

als ik je even niet meer vind
sta ik op, kijk naar de lucht

zie boven de nevel

een gouden rand

Astrid Haerens

                De heer M.V werd geboren op 21 juli 1942 en overleed in het WZC De Meers te Waregem op 13 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Hij was leerkracht Latijn en gaf ook ooit les aan Sylvie Marie. Hij was erg gepassioneerd voor zijn vak en troonde de laatstejaars altijd trots mee naar Italië. De laatste jaren van zijn leven ging zijn geheugen erg achteruit. Toen hij uit zijn appartementje weg moest, deed het afscheid van zijn boeken hem nog het meeste pijn.

ECHO

        voor M.V

je weet hoe de verhalen gaan, naar de overkant

neemt niemand wat mee, dus moest je eerst alles

kwijt. bladzij na bladzij je boeken, feit na feit

je kennis, mens na mens de kring rondom.

troost je ermee dat het beste relaas nooit

aan inkt went, liever nagalmt als ooit

een nimf dat deed en dat ook jij nu –

hoor: je stem

               euh, zeg je, euh

                                en dan mijn naam.

oh, je handen dansen net als je vlag in italië,

daar sta je weer, piekfijn in pak, sierlijk je krijt,

klak zegt je tong, je dirigeert onze aandacht,

zucht hoofdschuddend: ah,

de jeugd van toen.

neen, er hoeft geen boom voor geveld,

wie je was, wat je deed, wordt doorverteld.

Sylvie Marie

Mijnheer R. S. werd geboren op 13/01/1956 en overleed in het Stuivenbergziekenhuis in Antwerpen op 04/04/2020 aan de ziekte COVID-19 +. Hij was het boegbeeld van Antwerp Pride, een grootse vrije geest en een bijzonder geliefde rasacteur.

TANKBEURT

voor R.S.

Er moet een tankstation bestaan

waar men mentale zuurstof toegediend krijgt rechtstreeks in

de hersenstam of in

de hartspier. Het is. Het móet. Zo niet scheurt heel de mensheid stuk

aan messcherpe bekrompenheid, kortzichtigheid alom.

Er staat geen Texacotijger ginds op de vlag, alleen een R van

ravissant, raffinement, rasacteur, Rob. Wij kunnen echt niet anders

dan het zo zien, Rob: jij werkt daar nu non-stop.

Op kille selfservice rust er een strikt verbod. Jij en jij alleen

levert de geestelijke O2 aan de klanten.

Soms met één handdruk of een blik die iemands wanhoopsonkruid al

terugdringt. Of je gebruikt alleen je stem en men zou zweren dan

dat men even met Salieri uit

Amadeus of met Charlotte uit

Casa Valentina sprak. You gave yourself to your parts as to a lover,

zo zou Vanessa Redgrave zeggen en dat is nog geringgeschat.

Je tankklandizie ginder: fris gegroomde heren, cocktailobers, zweefpiloten, yuppies,

sossen, m’en, v’s en x’en, leather boys, badmeesters, gays, straights, transen, hipsters, clandestienen, wereldburgers, dokwerkers, kaloten, poetsdames, Prideleden, chirurgen, roadies, zandstralers, Puccinifans.

Onderscheid is voor jou alleen relevant als het de zon betreft versus

een discobal en dan nog. Wat daarover te zeggen valt, zeg je liever

dansend.

Tevreden klanten betalen niet met euro’s voor een ademshot, noch met

dollars, maar laten ingelepelde

dogma’s achter in jouw handen, die je bijna allemaal

plat knijpt, knisperend als kakkerlakken. Slechts enkele

laat je weer los, de wijde wereld in voor wie het vrije denken nog niet

aandurft, nog niet kan.

Als beloning voor een volle tankspaarkaart krijgt men goddank

geen dwaze sleutelhanger maar een hoogst indringend stukje

Claudius van je uit Hamlet: Take thy fair hour, Laertes. Time be thine.

De klant is het ten slotte die vertrekt, niet omgekeerd. Hij of zij gaat heen,

met een hernieuwde actieradius van

onverschrokkenheid. En al wie omkijkt ziet jou staan nog

als bij wonder plots onder een bol van spinnend zilverlicht.

Niet in het westen, niet in het oosten,

niet in de teksten die je bracht, noch in de hoofden of de hartkamers van

mensen: nergens, nimmer, nooit

gaat een discobalzon

onder.

Ruth Lasters

C.B. overleed na een lange coma aan de ziekte COVID-19. Ze was een optimistische, sociale spring in ’t veld met een groot hart en een sterk doorzettingsvermogen.

Voor C.B.

waken aan een bed
onze lichamen rond het jouwe
het wordt avond, de zon laag
brengt schaduwvormen de kamer binnen:
lichamen van zoveel anderen

zelfs in dit eenzaamste uur
wil iedereen bij je blijven hangen

om in de warmte van jouw adem
als katten te soezen, met onze hoofden
geven we elkaar kopjes, laten ons loom likken
door jouw levenslust, strijklicht

dat de dingen aanraakt, met een glimlach
tuitte jij je lippen en blies je je joie de vivre
als een bries doorheen de dagen

waarin de tijd soms opzwol, kromp
waarin seizoenen verkleurden

hoe je kan volhouden, wij almaar
hopen op een heldere oogopslag

het wordt nacht

langzaam verdwijn je
terwijl je nog eens lacht

ergens bolt een gordijn op

een nieuwe maan wiegt in oude armen

Astrid Haerens